Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Γέροντας Ιάκωβος - Ο Γέροντας στην σκήτη του Οσίου Δαβίδ

Γέροντας Ιάκωβος - Ο Γέροντας στην σκήτη του Οσίου Δαβίδ

undefined

«Στα πρώτα χρόνια που ήρθα εδώ στο Μοναστήρι, κύριε Δημήτρη μου, καθώς ήμουνα νέος, υγιής, είχα και όρεξη για δουλειά, εργαζόμουνα σχεδόν όλη την ημέρα
και μόνος, στην Μονή και τα κτήματα. Γιατί οι τρεις Πατέρες -Ευθύμιος, Άνθιμος και Μακάριος- ήταν μεγάλης ηλικίας και φιλάσθενοι.
Ο Ηγούμενος π. Νικόδημος, ήσυχος και καλοκάγαθος άνθρωπος έμενε, τον περισσότερο καιρό, μαζί με την μητέρα του στην Λίμνη της Εύβοιας,
από όπου καταγόταν, και όπου εκτελούσε καθήκοντα εφημερίου. Εγώ όταν τελειώναμε τις ασχολίες μας, έβαζα τους γέροντες να κοιμηθούν στα κελλιά τους,
άνοιγα την εξώπορτα της Μονής, έβγαινα, ξανάκλεινα καλά, χωρίς κανείς να με αντιληφθεί, και ξεκινούσα μόνος για την σκήτη του Οσίου Δαβίδ.
Ήταν μία, περίπου, ώρα δρόμος, αλλά δασικός, χωματόδρομος, σκοτεινός και ανώμαλος για πεζούς και τρακτέρ κατά την ημέρα.
Όταν τον χειμώνα είχε συννεφιά, πίσσα, σκοτάδι, δεν έβλεπες ούτε την μύτη σου. Τα τσοπανόσκυλα, επιθετικά, γαύγιζαν, καραδοκούσαν.
Αλλά, όταν έρχονταν κοντά, τα καλόπιανα, τα χάϊδευα, τους καλομιλούσα κι εκείνα ηρεμούσαν, κουνούσαν την ουρά τους και έγλυφαν τα πόδια μου.
Κρατούσα, όμως, και ένα ραβδί, κυρίως για να παραμερίζω την πυκνή δασική βλάστηση, που γύρω από την σκήτη και σε απόσταση 100 και πλέον μέτρων,
μέχρι τον χωματόδρομο, ήταν πολύ πυκνή, αδιαπέραστη.
Πολλά χειμωνιάτικα βράδυα, με πυκνά σύννεφα δεν έβλεπα τίποτε. Τότε ένα μικρό άστρο έριχνε το φως του μπροστά μου, έβλεπα και περπατούσα άνετα.
Όταν έφθανα στην σκήτη, εξηφανίζετο. Ήταν σημαδιακό…».

undefined
Είσοδος στο ασκητήριον του Οσίου Δαβίδ

Η σκήτη ήταν μια μικρή σπηλιά μέσα σε βράχο, με έδαφος επικλινές και ανώμαλο, επάνω είχε μια μικρή σχισμή που έβγαιναν οι καπνοί και το σχήμα της,
πολύπλευρο, είχε εμβαδόν 5 τ.μ. περίπου. Μέσα είχε μικρές εικόνες, κανδήλια, κεριά διάφορα, καρβουνάκια και λιβάνι. Τον χειμώνα δε και κουβέρτες.

Εκεί άναβε τα κανδήλια και τα κεράκια, θύμιαζε τις εικόνες και προσηύχετο ώρες πολλές. Ήταν οι καλύτερες συνθήκες για προσευχή και επικοινωνία του ανθρώπου
με τον Θεό και τους Αγίους, λόγω ψυχικής ηρεμίας, γαλήνης και απολύτου ησυχίας. Μόνο το κελάρυσμα από τα λίγα νερά που κυλούσαν σ΄ ένα κοντινό ρυάκι
στην βόρεια πλευρά, τον χειμώνα, ακουγότανε ρυθμικά.

Επικαλούμενος δε την ευλογία του Οσίου Δαβίδ διάβαζε νύχτες ολόκληρες ψαλτήρι, ιερές ακολουθίες, κοντάκια και απολυτίκια, που ήξερε απέξω από μικρό παιδί.
Αποστήθιζε ολόκληρα αποσπάσματα με ευκολία, καθώς ήταν νέος (32 ετών). Εκεί έμαθε τους Ψαλμούς «ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου, Κύριε των δυνάμεων.
Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου» (Ψ. 83, 2-3). «Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου
προς σε ο Θεός… πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού;» (Ψ. 41, 1-,3). «Προς σε Κύριε, ήρα την ψυχήν μου ο Θεός μου… χρηστός και ευθύς ο Κύριος,
διά τούτο νομοθέτηση αμαρτάνοντας εν οδώ…» (Ψ. 24, 1). Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα…» (Ψ.-10, 8).
«προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου διά παντός, ότι εκ δεξιών μου εστίν, ινά μή σαλευθώ…» (Ψ. 15, 8). «Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστέρηση• εις τόπον χλόης
εκεί με κατεσκήνωσεν, επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψέ με…» (Ψ. 22, 1-2), «γεύσασθε και ίδετε, ότι χρηστός ο Κύριος• μακάριος ανήρ, ος ελπίζει εις αυτόν…» (Ψ. 33, 9).


Το εσωτερικό του ασκητηρίου του Οσίου Δαβίδ

Τις μελέτες του δε αυτές συνεπλήρωνε στο κελλί του και το καθολικό της Μονής κατά τις Ιερές Ακολουθίες.
Ορισμένες βραδυές παρουσιαζόντανε, έξαφνα, 100άδες μεγάλοι μαύροι σκορπιοί, σε όλες τις πλευρές της σκήτης και περισσότεροι στην οροφή,
οι οποίοι εκινούντο προς αυτόν. Τότε έκανε εντονότερη προσευχή και τους απωθούσε με το ραβδί του, να μην πλησιάσουν στα πόδια του.
Και δεν επλησίαζαν. Ούτε ποτέ ένας τον κέντρισε. Αλλά όπως αιφνιδίως παρουσιάζοντο, έτσι αιφνιδίως και έξηφανίζοντο. Ήταν πειρασμικοί…

Πριν ακόμη χαράξει, αφού τακτοποιούσε την σκήτη, ξεκινούσε για το Μοναστήρι. Όταν έφτανε εκεί, οι 3 πατέρες ήταν ακόμη στα κελλιά τους
και δεν τον άντιλαμβάνοντο, όπως επεδίωκε.

ΠΗΓΗ...http://xristianos.gr/forum

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.